Święty Paweł w liście 2 Tm 3:1-5
„A wiedz o tym, że w dniach ostatnich nastaną chwile trudne. Ludzie bowiem będą:
– samolubni,
– chciwi,
– wyniośli,
– pyszni,
– bluźniący,
– nieposłuszni rodzicom,
– niewdzięczni,
-niegodziwi,
– bez serca,
– bezlitośni,
– miotający oszczerstwa,
– niepohamowani,
– bez uczuć ludzkich,
– nieprzychylni,
– zdrajcy,
– zuchwali,
– nadęci,
– miłujący bardziej rozkosz niż Boga.”
Coś dodać? Coś ująć?
Sprawiedliwość nie podlega śmierci. Bezbożni jednak ściągają ją na siebie słowem i czynem, usychają, uważając ją za przyjaciółkę, i zawierają z nią przymierze, zasługują bowiem na to, aby być jej działem. Mylnie rozumując, mówili sobie:
„Nasze życie jest krótkie i smutne. Nie ma lekarstwa na śmierć człowieczą, nie znamy nikogo, kto by wrócił z Otchłani. Czas nasz jak cień przemija, śmierć nasza nie zna odwrotu: pieczęć przyłożono, i nikt nie powraca.
Nuże więc! Korzystajmy z tego, co dobre, skwapliwie używajmy świata w młodości!” (Mdr 1:15-16; 2:1. 5-6)
Zaaplikowanie do katolickiej teologii protestanckiego postulatu sola scriptura sprawiło, że Pismo stało się narzędziem nie ewangelizacji, lecz obalania wszystkich po kolei prawd wiary, czego wymownym przykładem jest klasyczny już żart egzegetów: „Nie bój się Maryjo, ja jestem tylko figurą retoryczną”.
Przewodnik Katolicki
