„Przewodnik dla mających kłopoty ze Spowiedzią.”

Podziwiam autora, że podjął się tak trudnego zadania jak napisanie poradnika o spowiedzi. Z własnych doświadczeń wiem, że jest rzeczą niezwykle trudną, by taka lektura usatysfakcjonowała każdego czytelnika. Do dziś nie spotkałam poradnika czy opracowań, które odpowiedziałby na moje potrzeby podczas przygotowań do sakramentu spowiedzi. Dzieje się tak, ponieważ każdy człowiek jest zupełnie inny, jest na innym etapie rozwoju duchowego, ma inny „rodzaj duchowości”, inne problemy, inne otoczenie. Doceniam poradnik Księdza Kazimierza za to, że nie jest on sztywnym, szablonowym zbiorem pytań do rachunku sumienia. Wskazówki zawarte w poradniku otwierają na myślenie, analizowanie i uświadamiają czytelnikowi jak wiele od niego zależy, żeby spowiedź była dobra. To nie samo wyznanie grzechów, ale spełnienie wszystkich pięciu warunków daje owoc. Dobra spowiedź powinna nas przemieniać, powinna coraz lepiej kształtować nasze sumienia – i w tym temacie ciekawa analiza Księdza Kazimierza o zbyt „szerokim” i zbyt „skrupulatnym” sumieniu.

Przemyślenia zawarte w książce w większości nie są dla mnie nowe, są zebranymi pouczeniami Księdza Kazimierza, które mogłam usłyszeć podczas doświadczenia spowiedzi przez kilka ostatnich lat. Otrzymywałam powyższe słowa w różnych kontekstach i okresach swojego życia. Były dla mnie drogą do rozwoju, do kształtowania swojego sumienia. Spotkania z Księdzem Kazimierzem w konfesjonale (w Kaplicy Pojednania) uświadomiły mi, że spowiedź to nie tylko wyznanie grzechów, to spotkanie z lekarzem: szukanie diagnozy i wdrażanie leczenia (przy współpracy z Bożą Łaską). W Kaplicy Pojednania jest przestrzeń na szczerą rozmowę, na prawdziwy dialog.

Ufam, że książka przemówi do wielu sumień – jak nie od razu w całości, to może we fragmentach, a przeczytane słowo będzie kiełkowało i ewoluowało.

Z pewnością każdemu czytelnikowi przyda się „Dodatek – materiały do rachunku sumienia”, które wskazują miejsca badania sumienia, a nie zawężają rachunku sumienia do pytań.
Dziękuję za kolejne wspaniałe rekolekcje z książką.

---

Dostępne jest jeszcze kilkanaście egzemplarzy pierwszej i drugiej części, „Mów do ludzkich sumień” i „Mów do ludzkich sumień – 2. Wiara i nauka, a Prawda”.
Wszystkie książki można również zamówić na stronach internetowych odpowiednio:
http://mow.kazania.org/
http://www.mow2.kazania.org/
http://www.mow3.kazania.org

 

 

 

 

 

 

 

 

Z ofiar złożonych przy tej okazji pomagamy dwóm organizacjom:

• „Dada Maisha Chekechea Centre”, czyli szkole dla sierot w Morogoro w centralnej Tanzanii,
  oraz
  „Centre Humanitaire de Santé pour les Enfants Pauvres”, czyli szpitalikowi dla dzieci w Moroni na wyspach Komorach, na Oceanie Indyjskim.

Mów do ludzkich sumień – 3

Trzecia książka z serii „Mów do ludzkich sumień” z podtytułem „Przewodnik dla mających kłopoty ze spowiedzią” jest pomyślana raczej jako katechizm dla dorosłych. Książkę można zamówić na stronie: http://www.mow3.kazania.org

„Miłosierdzie Boże jest skierowane przede wszystkim do człowieka, który udręczony jakimś szczególnie bolesnym doświadczeniem, albo przygnieciony ciężarem popełnionych grzechów utracił wszelką nadzieję w życiu i skłonny jest ulec pokusie rozpaczy. Takiemu człowiekowi ukazuje się łagodne oblicze Chrystusa, a promienie wychodzące z Jego Serca padają na grzesznika, oświecają go i rozpalają, wskazują drogę i napełniają nadzieją”. – Św. Jan Paweł II

Wszystko zależy tego, po co przychodzisz do Spowiedzi. Jeśli przychodzisz tam tylko po to, żeby szukać usprawiedliwienia lub akceptacji swoich grzechów, to na pewno nie spotkasz tam Miłosierdzia Bożego.

Przez publikację tej książeczki pragniemy pomóc tym wszystkim, którzy mają jakiekolwiek kłopoty z Sakramentem Pokuty, który jest jednocześnie Sakramentem Pojednania, to znaczy Sakramentem spotkania z Bożym Miłosierdziem. Najlepszym sposobem pomocy jest wyjaśnienie podstawowych faktów i – niestety – obalenie niektórych mitów oraz wyprostowanie wielu błędów związanych z tym sakramentem.

Spowiedź jest niewątpliwie najtrudniejszym i najbardziej wymagającym Sakramentem i to zarówno dla spowiednika (szafarza), jak i dla penitenta (grzesznika). Jest też zarazem sakramentem najpiękniejszym, bo jest sakramentem odrodzenia, odbudowania miłości zrujnowanej przez mój grzech. Jednakże to odrodzenie miłości może się dokonać jedynie w atmosferze całkowitej szczerości i ufności. Szafarz (spowiednik) musi zrozumieć, że jest jedynie szafarzem, czyli pośrednikiem, a nie właścicielem Bożego Miłosierdzia. Ale też penitent musi przyjąć i uznać, że Bożego Miłosierdzia nie da się oszukać ani wymusić, że jedynym sposobem jego doświadczenia jest pokorne uznanie swoich grzechów, odrzucenie ich i poddanie się przemieniającej mocy Łaski Bożej.

Dopóki nie uświadomisz sobie, że jesteś chory nie możesz być uleczony! A uleczenie może się dokonać TYLKO w Sakramencie Pojednania!

Nota Penitencjarii Apostolskiej o Sakramencie Pojednania na czas pandemii

„A oto Ja jestem z Wami przez wszystkie dni” (Mt 28, 20)

Powaga obecnych okoliczności wymaga refleksji nad pilnością i istotnym znaczeniem Sakramentu Pojednania, wraz z pewnymi niezbędnymi wyjaśnieniami, zarówno dla wiernych świeckich, jak i dla szafarzy powołanych do sprawowania tego Sakramentu.

Także w czasach Covid-19 Sakrament Pojednania jest udzielany zgodnie z powszechnym prawem kanonicznym i z przepisami Ordo Paenitentiae. Spowiedź indywidualna jest zwyczajowym sposobem sprawowania tego sakramentu (por. kan. 960 KPK), podczas gdy rozgrzeszenie ogólne, bez uprzedniej spowiedzi indywidualnej, nie może być udzielone, chyba że istnieje bezpośrednie niebezpieczeństwo śmierci, ponieważ nie ma wystarczająco dużo czasu na wysłuchanie spowiedzi poszczególnych penitentów (por. kan. 961, § 1 KPK), lub też występuje poważna konieczność (por. kan. 961, § 1, 2 KPK), za rozpatrzenie której odpowiedzialny jest biskup diecezjalny, biorąc pod uwagę kryteria uzgodnione z innymi członkami Konferencji Episkopatu (por. kan. 455, § 2 KPK) i przy konieczności, aby rozgrzeszenie było ważne, votum sacramenti ze strony indywidualnego penitenta, to znaczy postanowienie wyznania we właściwym czasie grzechów ciężkich, których w tym czasie nie można było wyznać (por. kan. 962, § 1 KPK).

Penitencjaria Apostolska uważa, że szczególnie w miejscach najbardziej dotkniętych zarazą pandemiczną i dopóki zjawisko to nie zostanie opanowane, istnieje poważna konieczność, o której mowa w kan. 961, § 2 KPK. Wszelkie dalsze szczegóły są pozostawione na mocy prawa biskupom diecezjalnym, zawsze z uwzględnieniem najwyższego dobra zbawienia dusz (por. kan. 1752 KPK). Jeśli pojawi się nagła potrzeba udzielenia rozgrzeszenia sakramentalnego kilku wiernym naraz, kapłan ma obowiązek zawiadomić o tym w miarę możliwości biskupa diecezjalnego lub, jeśli nie może, jak najszybciej go o tym poinformować (por. Ordo Paenitentiae, nr 32).

W obecnej sytuacji zagrożenia pandemią do biskupa diecezjalnego należy zatem wskazanie kapłanom i penitentom, że podczas indywidualnego sprawowania sakramentu pojednania należy zwracać szczególną uwagę na to, aby spowiedź odbywała się w przewietrzonym miejscu poza konfesjonałem, z zachowaniem odpowiedniego dystansu, przy użyciu masek ochronnych, zwracając absolutną uwagę na sakrament i niezbędną dyskrecję. Ponadto, do biskupa diecezjalnego należy zawsze ustalenie, na terenie własnego okręgu kościelnego i w zależności od poziomu pandemii, przypadków poważnej konieczności, w których zgodne z prawem jest udzielenie rozgrzeszenia ogólnego: na przykład przy wejściu do oddziałów szpitalnych, gdzie hospitalizowani są zakażeni wierni zagrożeni śmiercią, stosując w miarę możliwości i przy zachowaniu odpowiednich środków ostrożności środki nagłaśniające, aby można było usłyszeć rozgrzeszenie.

Należy rozważyć potrzebę i celowość utworzenia, w razie potrzeby, w porozumieniu z władzami sanitarnymi, grup „nadzwyczajnych kapelanów szpitalnych”, także na zasadzie dobrowolności i zgodnie z normami ochrony przed zarażeniem, aby zagwarantować niezbędną pomoc duchową chorym i umierającym. Tam, gdzie poszczególni wierzący znajdują się w bolesnej niemożności uzyskania rozgrzeszenia sakramentalnego, należy pamiętać, że żal doskonały, płynący z miłości do Boga nad wszystko umiłowanego, wyrażony w szczerej prośbie o przebaczenie (takiej, jaką penitent jest obecnie w stanie wyrazić), i któremu towarzyszy votum confessionis, czyli stanowcze postanowienie, aby jak najszybciej przystąpić do spowiedzi sakramentalnej, uzyskują przebaczenie grzechów, nawet śmiertelnych (por. KKK, nr 1452).

Nigdy wcześniej tak jak teraz Kościół nie doświadczył mocy komunii świętych, wznosząc do swego Pana Ukrzyżowanego i Zmartwychwstałego swoje prośby i modlitwy, zwłaszcza Ofiarę Mszy Świętej, odprawianą przez kapłanów codziennie, nawet bez ludzi. Kościół, jako dobra matka, błaga Pana o uwolnienie ludzkości od tej plagi, wzywając wstawiennictwa Najświętszej Maryi Panny, Matki Miłosierdzia i Uzdrowienia Chorych, oraz Jej Oblubieńca, św. Józefa, pod którego opieką Kościół od zawsze kroczy po świecie. Niech Najświętsza Maryja Panna i św. Józef wyjednają dla nas obfite łaski pojednania i zbawienia, podczas gdy my wsłuchujemy się uważnie w Słowo Pana, który dziś powtarza ludzkości: „Zatrzymajcie się, i we Mnie uznajcie Boga” (Ps 46, 11), „A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni” (Mt 28, 20).

W Rzymie, w siedzibie Penitencjarii Apostolskiej,
19 marca 2020 roku,
W Uroczystość św. Józefa, Oblubieńca NMP,
Patrona Kościoła Powszechnego.
Kard. Mauro Piacenza  ~ penitencjarz większy
Ks. Prał. Krzysztof Nykiel ~ regens

Za: www.episkopat.pl

---

---

Rekolekcje możesz przeprowadzić sam. Tutaj  zamów książkę:

Spowiedź Święta …

Katechizm Kościoła Katolickiego w numerze 1457 stwierdza:

„Zgodnie z przykazaniem kościelnym: „Każdy wierny, po osiągnięciu wieku  rozeznania, obowiązany jest przynajmniej raz w roku wyznać wiernie wszystkie swoje  grzechy ciężkie”(KPK, kan. 989; por. Sobór Trydencki: DS 1683; 1708.). Ten, kto ma świadomość popełnienia grzechu śmiertelnego, nie powinien przyjmować Komunii świętej, nawet jeśli przeżywa wielką skruchę, bez uzyskania wcześniej rozgrzeszenia sakramentalnegoPor. Sobór Trydencki: DS 1647; 1661., chyba że ma ważny motyw przyjęcia Komunii, a nie ma możliwości przystąpienia do spowiedzi. (Por. KPK, kan. 916; KKKW, kan. 711.). Dzieci powinny przystąpić do sakramentu pokuty przed przyjęciem po raz pierwszy Komunii świętej (Por. KPK, kan. 914.).”